piątek, 24 stycznia 2014

Gustaw Billewicz - dowódca Chrobrego I

Gustaw Billewicz,
 źródło: internet
Gustaw Billewicz KK2 rm 27 - ps. "Sosna" urodził się 25 sierpnia 1907 roku. Był synem leśniczego, Jana Billewicza i Cecylii Dąbkowskiej, która była spokrewniona z rodziną Józefa Piłsudskiego. Po zakończeniu I wojny światowej, wraz z matką (ojciec zmarł) przeprowadził się z guberni archangielskiej do Polski gdzie zamieszkali w Warszawie. Billewicz był uczniem Gimnazjum Władysława Giżyckiego. Po ukończeniu czwartej klasy od września 1922 roku wstąpił do Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie gdzie w 1927 roku otrzymał świadectwo dojrzałości. Dwa lata później ukończył Szkołę Podchorążych Artylerii w Toruniu i uzyskał dowództwo 18 Pułku Artylerii Polowej. W październiku 1934 roku przeniesiono go do 16 Pułku Artylerii Polowej gdzie pełnił obowiązki dowódcy baterii a rok później został jej dowódcą. Podczas kampanii wrześniowej adiutant dowódcy 16 Pułku Artylerii Lekkiej (16 Dywizja Piechoty). Po walkach nad Bzurą przedostał się przez Puszczę Kampinoską do Modlina, gdzie od 21 września był adiutantem dowódcy I dywizjonu 16 Pułku Artylerii Lekkiej. Uczestniczył w obronie Twierdzy Modlin a po jej kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej zastając osadzonym w obozie Soldau w Działdowie. Po zwolnieniu z niewoli w październiku 1939 roku wrócił do Warszawy gdzie wszedł w skład sztabu dywersji Służby Zwycięstwu Polski.
emblemat Chrobry I
źródło: internet
Po przejściu do Polskiej Organizacji Zbrojnej i scaleniu jej z Armią Krajową został dowódcą XI Zgrupowania w 4 Rejonie Obwodu Śródmieście Wojskowej Służby Ochrony Powstania Okręgu Warszawa AK. Pełnił tę funkcję do momentu wybuchu Powstania Warszawskiego. W czasie powstania pełnił funkcję dowódcy batalionu Chrobry I prowadząc walki na terenie Starego Miasta za co 13 sierpnia 1944 otrzymał stopień majora. Wraz z awansem został dowódcą Zgrupowania "Kuba - Sosna". 7 września przeszedł kanałami do Śródmieścia i został dowódcą odcinka wschodniego w Obwodzie Śródmieście - Południe. Gustaw Billewicz został ciężko ranny 9 września 1944 roku w Śródmieściu na ul. Chmielnej. Dwa dni później zmarł w szpitalu na ul. Mokotowskiej 55.  Obydwaj bracia zginęli bohaterską śmiercią w walce za Ojczyznę (pierwszy poległ w 1918 roku, drugi ppor. Witold Billewicz poległ w Bitwie pod Kockiem w 1939 roku).